Lancering Christopher Deel 1: Ieder mens heeft zijn wolfstand
Welkom op mijn blog!
Zoals velen van jullie weten ben ik klaar met het schrijven van mijn eerste boek. Binnenkort is het te bewonderen op de webwinkel van boekscout en op 22 september is er al een pre-order. De officiële releasedatum is 6 oktober. Mijn verhaal heeft zich vanuit mijn hoofd naar mijn laptop verplaatst en zal straks tastbaar zijn in de vorm van een boek. Allereerst leek het me leuk om mijn blog te beginnen met een stukje over hoe ik het schrijfproces heb ervaren. Een voorbeeld van een onverwacht moment waarin ik inspiratie kreeg en waar ik de karakters van mijn fantasy/thriller zich een weg verder door de wereld van 1984 kon laten banen. De Koude Oorlog en de geografische plekken, waar onder anderen Christopher, Jonathan en Helena zich heen bewogen, schetste het ideale strijdtoneel. Het gaf me de mogelijkheid om een nieuw probleem te introduceren in een wereld waar de militaire spanning hoog was.
Voor iemand die het soms lastig vindt om te concentreren en snel wordt afgeleid door omgevingsgeluiden, is het me toch gelukt. Alsof ik nog eens extra op de proef werd gesteld, werd tijdens het schrijven mijn straat opgehoogd. Elke ochtend was mijn wekker een grote gele graafmachine naast mijn slaapkamerraam. De machine liet mijn bed schudden en met de nodige decibels gaf het me een seintje dat het bijna zeven uur 's ochtend was. Gewapend met oordoppen die ik in mijn oren had gepropt, met daaroverheen oorkleppen in een poging de omgevingsgeluiden weg te filteren, wreef ik de slaap uit mijn ogen. Het werd toch echt de hoogste tijd om mijn droom te verwezenlijken, zodat ik in de toekomst de titel "auteur" onder mijn naam zou kunnen zetten. Ik had deze beslissing genomen en had de tijd vrijgemaakt om dit eerste deel van mijn boekenreeks te gaan schrijven.
Door mijn werk in en rondom mobiele hijskranen kom ik op veel verschillende plekken. De petrochemie is waar ik veel van mijn werkuren doorbreng; een ijzeren, betonnen jungle met hoge uitzichten die ik vaak mag bewonderden. Overdag en vooral 's nachts komt het daar tot leven met alle kunstmatige verlichting.
Tijdens een nachtdienst maak ik een flinke klim naar boven via kooiladders en vele trappen. Op ruim 60 meter hoogte sta ik even uit te blazen en maak ik me klaar om de machinist beneden in zijn telescoopkraan aanwijzingen te geven. Via de portofoon die ik op mijn borst draag, geef ik mijn collega tussen snelle ademhalingen door het sein dat ik boven ben en dat de last gehesen kan worden. Ik leun op de balustrade en terwijl mijn ademhaling kalmeert, kijk ik naar de Maas die grenst aan de grote, petrochemische fabriek. Het gladde water weerkaatst het licht van de volle maan die aan de hemel staat en het laat mijn focus op de omgeving om me heen langzaam verdwijnen. Ik keer in mezelf. Een slot van een mentale deur die al dagen op slot zit ontgrendeld en de deur zwaait open. Mijn geest die in slaap was gesust door de sleur van een werkweek, werd springlevend! De twee uiteinden van de rode draad die de karakters in het eerste deel van mijn boekenreeks "Christopher: Ieder mens heeft zijn wolfstand" moeten doorlopen, kon ik aan elkaar knopen. Ik voelde me euforisch en ik had de overbrugging gevonden die mijn verhaal nodig had! Mijn voornaam klinkt door de portofoon. Het dringt niet door. Pas nadat er meerdere keren op een luider volume mijn naam wordt geroepen, kom ik weer terug op aarde. Ik zie dat mijn zicht op de Maas wordt belemmerd door een groot hijsblok, dat aan mijn horizon verticaal omhoog klimt. De deur in mijn hoofd is abrupt dichtgeslagen, maar is lang genoeg open geweest om weer verder te kunnen schrijven. Ik geef de machinist instructies even te wachten met hijsen en de last in de lucht te laten bungelen. Gelukkig is het nacht en zal het weinige toezicht dat op de fabriek rondloopt, er geen zin in hebben om tijdens hun nachtwandeling 60 meter omhoog te klimmen. Dit geeft mij de kans om mijn telefoon uit mijn zak te halen zonder gezien te worden. Het is hier verboden een telefoon bij je te dragen, maar ik moest dit stuk noteren. Er staat mij nog een lange dienst te wachten en ik wil niet het risico lopen mijn ideeën kwijt te raken. Het is gelukt! Mijn telefoon verdwijnt weer onder mijn brandwerende overall. Ik maak de ongeduldige kraanmachinist wijs dat er zwervend materiaal verwijderd moest worden en dat hij verder kan hijsen.
Het leven heeft me door de jaren heen geleerd dat je soms net even buiten de lijntjes moet kleuren om je doelen te bereiken. Ik ben ervan overtuigd dat het verhaal dat jullie gaan lezen moeilijk is weg te leggen en dat deel 2 niet te lang op zich mag laten wachten. Als lezer zul je je kunnen verplaatsen in de moeilijke keuzes die de karakters moeten maken, wanneer zij met een fantasierijk probleem worden geconfronteerd. Stiekem is het waar we allemaal wel eens van hebben gedroomd, maar zoals de annotatie op de kaft aangeeft: “Als dromen blijken uit te komen, komt de realiteit om de hoek kijken.”
Veel leesplezier!
